Recent Posts
Gratin van zoete aardappel en aardpeer
Gratin van zoete aardappel en aardpeer
Ja soms he soms, dan moet een mens zichzelf verwennen.
En zo een gratin dat is dus de ultieme vorm van comfort food.
Goed er zit dan ook een hoop lekkers in als een bakje slagroom,
parmezaan en in dit geval zoete aardappelen aardperen en salie.
Dit zijn gerechten waarbij je gewoon de volgende dag niet op een weegschaal moet staan.
Moet je trouwens sowieso niet doen.Deze gratin van zoete aardappel en aardpeer
is niet voor de slanke lijn. Maar lekker dat hij is.
We hebben er alle 3 van gesmuld: als in hij ging schoon op en dat vind ik best
knap wat ik had aardig wat gemaakt.
(meer…)
Perfecte aardappel puree
Perfecte aardappel puree Blijft toch geestig ik zet het een na het andere recept online waarvan ik vroeger nooit had gedacht dat vrijwillig te gaan eten. Aardappels en ik waren niet elkaars beste vrienden. Tegenwoordig zijn er een aantal recepten waar ik toch heel blij […]
Witlof met brie spek en sinaasappel
Witlof met brie spek en sinaasappel.
Als je mij ooit had verteld een jaar of 25 terug dat ik uit vrije beweging witlof zou eten
dan had ik je heel meewarig aangekeken.
Vervolgens de thermometer gepakt en gekeken of je geen koorts had.
Je snapt uit bovenstaande zinnen: witlof vond ik alles behalve lekker.
En dat is nu zo leuk van zelf graag in de keuken staan.
Je smaak verandert en opeens bedenk je hoe je witlof toch heel lekker kunt vinden.
Deze witlof met brie spek en sinaasappel maakte ik verder nog met verse tijm, pecannoten en honing.
De combinatie zoet, bitter en zout is een hele goede en ik gebruik hem graag.
Daarnaast was ik ook best trots op het uiterlijk van het gerecht.
Witlof met brie, spek en sinaasappel ook dat had ik trouwens niet gelooft ooit lekker te vinden.
4 mei 2019
4 mei, Samuel en Sarah zitten achterin de auto, ik bespreek zachtjes met Bart hoe we ze gaan vertellen dat we om 20:00 uur 2 minuten stil zijn. We besluiten het ze gewoon uit te leggen. 20 uur is normaal de tijd dat ze er net in liggen, dus dan laten we ze maar liever een kwartiertje langer op zodat we om 20:00 uur echt stil kunnen zijn, kunnen herdenken.
Saar en Sam, om 20:00 uur vanavond gaan we 2 minuten stil zijn, Sam zegt maar dat vinden kinderen moeilijk, ik zeg dat ik het begrijp, maar dat ik het graag wil uitleggen.
Om 20:00 uur zijn we stil, toen jullie opa’s en oma’s klein waren was er een oorlog. En in die oorlog gingen er heel veel mensen dood en aan die mensen denken wij tijdens die 2 minuten.
Omdat mijn vader net is gestorven is de dood een stuk dichterbij gekomen en hebben Saar en Samuel daar veel vragen over, wat is dan dood, kom je dan nooit meer terug en gaat iedereen dood.
Sam vraagt nogmaals maar waarom moet ik dan stil zijn: Bart antwoordt dat noem je respect tonen. Een abstract begrip, maar met enige uitleg lijkt Samuel het te begrijpen.
Ik vertel dat mijn opa, de moeder van mijn moeder in de oorlog is gedood en dat ik aan hem denk, maar dat de kinderen vrij zijn aan iedereen te denken, ze besluiten aan hun opa’s te denken.
Dat mijn opa vermoord, vergast is vertel ik ze niet. Dat een heel groot deel van mijn moeders familie in de kampen is vergast vertel ik ze nog niet. Dat mijn moeder ondergedoken was, vertel ik ze nog niet. Dat mijn vader als jongetje moest vluchten uit Duitsland en zijn ouders hem al voor waren gegaan, vertel ik ze nog niet. Dat Pappa en zijn ouders werden geïnterneerd in Westerbork vertel ik nog niet. Ik wil ze nu nog niet belasten met onze gitzwarte geschiedenis nog niet. Dat mijn zussen, nichtjes en neven, mijn tante en ik allemaal een deel van die geschiedenis dragen vertel ik ze nog niet.
Dat 4 mei voor mij al vanaf kleins af aan een moeilijke dag is houd ik ook voor me. Ze zijn nog zo klein. Er komt een dag waarop ik Sarah en Samuel echt moet uitleggen wat de oorlog heeft gedaan en dat zij als Joodse kinderen toen niet veilig zouden zijn, dat er vandaag de dag nog steeds mensen bestaan die Joden haten, die ons haten, dat antisemitisme er nog steeds is. Iets wat ik eigenlijk ook niet aan mijzelf kan uitleggen.
4 mei was en is beladen voor mij, dat was het vanuit huis. De dag zelf was het soms moeilijk contact maken met mijn ouders, ze waren in hun eigen beleveniswereld, die ene dag in het jaar dat heel Nederland stil staat bij de WOII, in schril contrast tot hun ik vermoed dagelijkse herinneringen aan die tijd.
De dood is voor mij altijd iets vreemds geweest, ik had geen angst, ik hoorde zo vaak over mensen die vermoord waren, dat het bijna bij het leven hoorde net als angst. Angst voor te zijn wie je bent, angst voor mijn eigen verhaal. Toen ik moeder werd heb ik heel bewust gekozen om de kinderen zoveel mogelijk van de tradities mee te geven van het Jodendom. Vaak doe ik ze voor het eerst, want wij zijn amper met de tradities op gevoed. De afspraak met Bart is dat hij aangeeft waar hij wel en niet aan wil meedoen.
Ik wilde dat voor Sarah en Samuel Joods zijn niet alleen een angstig verhaal zou zijn.
Vanmorgen toen ik facebook opende zag ik dat mijn vriendinnetje Sarah mij wees op een documentaire over de tweede generatie, even later zag ik een vriend Aron reageren op een bericht van Vrij Nederland over de NS die eindelijk oorlogsvergoedingen gaat uitkeren. Die namen vallen mijn normaal niet zo op maar vandaag op 4 mei weet ik heel goed waarom wij zo heten. Sarah en Samuel hebben hun namen ook niet voor niks. En ondanks mijn haat-liefdeverhouding met mijn naam, draag ik hem vandaag met trots.
Als ik de afgelopen dagen de kranten lees zie ik opnieuw een discussie oplaaien over wat wij moeten herdenken tijdens de 2 minuten stilte. En dan denk ik, het feit dat wij überhaupt de vrijheid hebben om te herdenken, dat maakt herdenken al zo belangrijk. Saar en Sam zullen vermoed ik aan hun opa’s denken of aan de pizza die we eerst zullen eten. Ik zal denken aan mijn vergaste opa, aan de andere vermoorde familie leden, aan mijn moeder en oom als kinderen, aan mijn vader en daar zal ik vast langer aan denken nu hij zelf is overleden. En daarna zal ik denken aan alle andere gestorven van de WOII, de mensen in de jappenkampen, homo’s, zigeuners, invaliden, verzetsstrijders en alle andere gevallen.
Ik hoop dat eenieder die twijfelt of herdenken nog actueel mijn blog wil lezen.
Een oorlog stopt niet bij 1 of 2 generaties, dat gaat nog vele generaties door.
Laat ons daaraan denken en laten wij de 2 minuten doorgeven.
pasta carbonara met courgette
pasta carbonara met courgette Je hebt van die recepten waar je eigenlijk niks aan mag veranderen. Die zijn zo authentiek, zo lekker. Alleen ik ben stronteigenwijs, ik mis soms groente in juist die gerechten. Dus ik heb een pasta carbonara met courgette gemaakt. Niet dat […]
